Dostojne, futrzaste zwierzę, pomimo ślamazarnego sposobu poruszania się,
jest bardzo sprawnym i szybkim myśliwym. Potrafiłby dogonić
najlepszego sprintera wsród ludzi. Niedźwiedź w biegu rozwija szybkość
ponad 40 km/h.
Występowanie
Naturalnym miejscem występowania niedźwiedzia brunatnego są lasy liściaste
i iglaste okolic górskich albo równiny tajgi. W lecie, uciekając
przed upałem, potrafi wspiąć się nawet na 3000 m n.p.m. Liczebość
tego gatunku ocenia się na ok. 250 tys. Można go spotkać w Europie i
Azji oraz w Ameryce Północnej.
Długość tułowia z głową: samiec 160-280 cm, samica
150-210 cm
Ogon: 5-21 cm
Wysokość: 90-140 cm
Ciężar: samce 250-500 kg (niekiedy 700 kg), samice
180-300 kg
Ciąża: ok. 8 miesięcy (co dwa lata)
Miot: 1-3 niedźwiadków, ok. 25 cm długości
Czas uzależnienia od matki: 18 miesięcy. Pierwsze
tygodnie po narodzinach młode spędzają wtulone w nogi matki tak,
że nawet nie dotykają podłoża.
Pożywienie: wszystkożerny - łososie, padlina, duże
ssaki, jak łosie i jelenie, czasem gryzonie, sporadycznie trawa,
grzyby, ptasie jaja
Jad żmii zygzakowatej jest mieszaniną kilku toksyn o różnorakim działaniu: uszkadzającym układ nerwowy, powodującym martwicę tkanek, zmniejszającym krzepliwość krwi, zmiany rytmu pracy serca. Po ukąszeniu na skórze poszkodowanego pozostają dwie charakterystyczne ranki. Ukąszenie jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci i osób starszych.
Czasem można znaleźć żmije jednokolorowe, np. całe czarne, co nie należy do rzadkości lub miedzianoczerwone, pomarańczowe. Spód żmii zygzakowatej najczęściej jest ciemny lub: szarobrązowy, stalowoniebieski, czarnobrązowy lub czarny. Ciało żmii zygzakowatej jest dość masywne. Głowa spłaszczona, nie jest tak trójkątna jak u innych żmij europejskich
Czy żmija może być niebezpieczna dla człowieka?
Oczywiście ostrożność nie zawadzi. Należy unikać takich sytuacji, podczas których możemy zostać ukąszeni, np. wybierając się na wyprawę po okolicy, gdzie gatunek ten występuje, warto nałożyć odpowiednie buty. Ale bez przesady - żmija, słysząc zbliżającego się człowieka, zwykle umyka. Kiedy zostaje zaskoczona, może objawić swoje niezadowolenie
poprzez wydawanie charakterystycznego dźwięku - syczenia. Gdy nie poskutkuje to w odpędzeniu natręta, czując się zagrożona, potrafi być agresywna - jednak nigdy nie atakuje bez powodu. Swojej broni - jadowych zębów - żmija używa wyłącznie we własnej obronie, ale przede wszystkim do zdobycia pożywienia (pod tym względem jest dużo bardziej "humanitarna" od nas, ludzi, którzy z całkiem innych pobudek stajemy się agresywni i zadajemy niepotrzebnie ból).
Antytoksyna, potocznie surowica - preparat leczniczy zawierający swoiste przeciwciała skierowane przeciwko egzotoksynom wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. laseczkę tężca czy maczugowca błonicy) lub jadom węży.
Po raz pierwszy, w roku 1890 Emil von Behring i Shibasaburo Kitasato wykazali, ze antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku 1901 Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.
Jeżeli gatunek drobnoustroju nie został zidentyfikowany, podawana jest antytoksyna poliwalentna. Odpowiednie antytoksyny stosuje się m.in. w przypadku podejrzenia zatrucia toksyną dowolnego mikroorganizmu (np. w przypadku podejrzenia zatrucia jadem kiełbasianym (toksyną botulinową, toksyną tężcową, toksyną błoniczą).
Dostępne antytoksyny to: antytoksyna tężcowa końska, 3000j.m.; antytoksyna jadu żmij 500j.a.
