FAUNA - STRONA GŁÓWNA

JASZCZURKA ZWINKA

Jaszczurka zwinka jest najpopularniejszą z naszych krajowych jaszczuerk.

Osiąga długość do ponad 20 cm. Na brązowym grzbiecie i bokach widzimy trzy rzędy durzych, ciemnych plam, z których każda w środku jest jaśniejsza. Osobniki obu płci różnią się między sobą ubarwieniem brzuszka, który u samic jest jadnolicie szarokremowy, natomiast u samców szarozielonkawy w delikatne plamki. Ponado w okresie godowym, tj. w maju, u samców znikają plamy na grzbiecie i przybierająq one barwę trawiastozieloną. W tym czasie również występujące na wewnętrznych sronach ud gruczoły wonne wytwarzają substancje zapachowe ułatwiające wyszukiwanie i rozpoznawanie płci. Pod koniec maja i w czerwcu samice składają 6 - 14 jaj w wygrzebanych przez siebie w ziemi jamkach. Swieżo wylężone jaszczurki mają długość 5 - 6 cm i są ubarwione tak jak osobniki dorosłe.
                    
Występowanie: Jaszczurka zwinka zamieszkuje dobrze nasłonecznione trawiaste okolice o średniej wilgotności na terenie całego kraju, zarówno na nizinach jak i w rejonach górskich. Posiada w razie niebezpieczeństwa zdolność odrzucenia ogona, który jej odrasta. Zgodnie ze swą nazwą jest zwinna i szybka. Pożywienie jej stanowią przede wszystkim owady oraz ślimaki i dżdżownice. Występuje w całej środkowej Europie, w Polsce objęta jast całkowitą ochroną.

powrót

Drapieżńik - Bieszczady

Niedźwiedź brunatny – drapieżny ssak z rodziny niedźwiedziowatych. Osiąga od 1,5 do 3 m długości do 1,25 m wysokości i od 130-700 kg masy ciała. Sierść gęsta, barwy rudej, brunatnej, czarnej lub srebrzystej. kotowatych.

Żywi się nasionami, owocami, grzybami, dżdżownicami, ślimakami, jajami ptaków, chętnie zjada miód; z braku produktów naturalnych może wyrządzać znaczne szkody wśród bydła i zwierzyny leśnej. Na człowieka napada tylko drażniony lub zachęcony, np. przez karmienie. Na zimę przygotowuje sobie legowisko zwane gawrą i zapada w sen zimowy, z którego od czasu do czasu może się budzić. Żyje samotnie, tylko w okresie godowym w parach.

Nazwa niedźwiedź oznaczała niegdyś zwierzę odżywiające się miodem. Nazwa ta była eufemizmem starszej nazwy indoeuropejskiej. Podobne zjawisko występuję w gwarze góralskiej, gdzie jeszcze dziś starsi bacowie, a niegdyś także kłusownicy określali niedźwiedzia nazwą on (gw. uón, ó w gwarze podhalańskiej wymawia się inaczej niż u) co podkreślało pewien szacunek i strach przed tym zwierzęciem.

m i n i  galeria