FAUNA - STRONA GŁÓWNA

Żbik (Felis silvestris), 

Ssak zaliczany do rodziny kotów z rzędu drapieżnych, zamieszkujący gęste lasy obszarów górskich Europy, Kaukazu i Azji Mniejszej.

Długość ciała 46-90 cm, ogona 25-40 cm, ciężar 4-18 kg. Samce są znacznie większe od samic. Sylwetką i ubarwieniem przypomina pręgowaną odmianę kota domowego, jest jednak znacznie większy i masywniejszy, ma krótszy i tępo zakończony ogon, krótsze uszy. Sierść długa, gęsta, ubarwiona w wierzchniej części żółtawoszaro, w niewyraźne, poprzeczne, ciemne pręgi, pręgi również na kończynach i ogonie, na tylnych kończynach powyżej opuszek kończynowych czarne plamy.

Aktywny nocą, znakuje terytorium wydzieliną gruczołów podeszwowych i analnych, także śladami pazurów na korze drzew. Żyje samotnie, poluje na niewielkie ssaki, głównie gryzonie, oraz ptaki, ryby i żaby, niekiedy małe sarenki, jelonki i jagnięta owiec. Doskonale wspina się na drzewa.

Po ciąży trwającej 65-69 dni samica rodzi 1-4 młode. Samce dojrzewają w wieku ok. 22 miesięcy, samice - ok. 10 miesięcy. Z uwagi na łatwość kojarzenia się z kotami domowymi, większość żbików, zdaniem naukowców, jest mieszańcami, tzw. kotożbikami. W Polsce żbik jest gatunkiem rzadkim, objętym ochroną gatunkową.

powrót

widoczek.nets.pl    2008.08.16

Bąk (Tabanidae)  rodzina owadów z rzędu muchówek. Dotychczas opisano ponad 3 tys. gatunków z czego w Polsce ok. 50. Przedstawiciele tej rodziny to owady na ogół dość duże, mierzące ok. 3 cm długości o krępej budowie ciała z charakterystyczną wypukłą głową. Oczy są duże, lśniące i kolorowo ubarwione. Skrzydła szerokie i duże. W połowie maja polskie bąkowate pojawiają się na polach i od razu rozpoczynają gody. Samice po kopulacji poszukują żywiciela, którym jest duży ssak, aby odżywiać się jego krwią niezbędną do rozwoju jajników (samce żywią się g³ównie sokami roślin). Swoich żywicieli odnajdują za pomocą wzroku. Preferują zwierzęta ubarwione ciemno. Samica za pomocą przednich odnóży rozgarnia sierść dostając się do skóry, którą rozcina żuwaczkami i szczêkami. Do wykonanej ranki wpuszcza trochę śliny mającej na celu zapobieżenie krzepnięciu krwi. Następnie wysysa krew, dzięki której zaczyna się rozwój jajników i w końcu wykszta³cenie jaj. Larwy bąkowatych albo są drapieżnikami albo saprofagami (żywią się szczątkami roślinnymi). Przebywają w przybrzeżnej strefie wodnych zbiorników, na bagnach, torfowiskach czy nawet w wilgotnej glebie. Ukłucia bąkowatych są bolesne i mogą powodować podrażnienia skóry. Przy masowym wystąpieniu są gro¼nymi pasożytami, gdyż oprócz tego, że stają się dręczycielami zwierząt hodowlanych przebywających na pastwiskach powodując ich ogólne os³abienie to jeszcze mogą przenosi zarazki chorób zakaźnych jak np. wąglika, tularemii, paraliżu dziecięcego oraz świdrowce i nicienie.