WIDOCZEK    BIESZCZADY     FAUNA     TATRY     GALERIE     CERKWIE     ROWER     SZELMA    PANORAMY    R. WIDOCZEK      BUDZIWOJSKA.PL

Ogłoszenia za darmo

 

f o t o g a l e r i a

 

"Nie o górę się potkniesz, ale o kamień, "

Dobry Widoczek

Strona Główna

 

Bieszczady, Zdjecia, Szczyty, Cerkiew, Polonina, Jesien i Wiosna

  - Niedźwiedź Brunatny 
  - Wilk  
  - Jeleń 
  - Jaszczurka  Zwinka
  - Wąż Eskulapa 
  - Ryś, Żubr, Bóbr, ŻbikLis
 
  - Kleszcz
  - Żmije
  - Kuna 
 
 
 
 

[strona główna]

Fauna polskiej części Bieszczadów to przede wszystkim fauna typowej puszczy wschodniokarpackiej, która nie jest dobrze poznana i ogranicza się właściwie do niektórych grup systematycznych. Stosunkowo dobrze poznane są wszystkie gromady kręgowców, a w tym:

  • ryby – 25 gatunków,
  • płazy – 10 gatunków,
  • gady – 7 gatunków,
  • ptaki – ok. 150 gatunków,
  • ssaki – 51 gatunków.


O wiele lepiej rozpoznano i opracowano królestwo zwierząt bezkręgowych, w tym szczególnie gromadę owadów z czego stosunkowo najlepiej owady siedlisk łąkowych, dżdżownice, pająki, owady ziemnowodne, chrząszcze, motyle. Przez dziesięciolecia góry te nie wzbudzały większego zainteresowania ze strony zoologów i dopiero ostatnia dekada XX i pierwsze lata XXI wieku przyniosły większe zainteresowanie naukowców tym regionem Polski. W Bieszczadach spotyka się zarówno zwierzęta lasów górskich i wysokogórskich 

(alpejskich) związanych głównie ze strefą połonin jak: ryjówka aksamitna, darniówka zwyczajna, pierwiosnek, kruk, żmija zygzakowata, żaba trawna, a z motyli – rusałka admirał, bielinek bytomkowiec, górówka meduza i wiele innych oraz zwierzęta lasów niżowych jak: bocian czarny, pustułka czy kruk. Bieszczady pozostają jeszcze ostoją zwierzyny grubej – niedźwiedzia brunatnego, wilka, rysia, żbika, ponownie introdukowanego żubra, a także puchacza, orła przedniego, orlika i innych. Do gatunków wysokogórskich należy występujący w Bieszczadach płochacz halny i siwerniak oraz chruściki z rodzaju Apatania. Brak w Bieszczadach regla górnego z naturalnym pasem świerczyn powoduje, że zwierzęta typowe dla tego piętra występują w reglu dolnym. Przykładem tego są niektóre gatunki ptaków jak: orzechówka, krzyżodziób świerkowy, jarząbek, drozd obrożny, dzięcioł trójpalczasty, sikora sosnówka i sikora czubatka. Wśród kręgowców w jednym przypadku na terenie Bieszczadów występuje subendemit czyli prawie endemit i jest to traszka karpacka, a z bezkręgowców chrząszcz z rodziny biegaczowatych Pterostichus fossulatus.

Radio Widoczek - Bieszczadzkie Radio

Bieszczady, Zdjecia, Szczyty, Cerkiew, Polonina, Jesien i Wiosna

Żmija Zygzakowata

Jad żmii zygzakowatej jest mieszaniną kilku toksyn o różnorakim działaniu: uszkadzającym układ nerwowy, powodującym martwicę tkanek, zmniejszającym krzepliwość krwi, zmiany rytmu pracy serca. Po ukąszeniu na skórze poszkodowanego pozostają dwie charakterystyczne ranki. Ukąszenie jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci i osób starszych.
Żmija


Czasem można znaleźć żmije jednokolorowe, np. całe czarne, co nie należy do rzadkości lub miedzianoczerwone, pomarańczowe. Spód żmii zygzakowatej najczęściej jest ciemny lub: szarobrązowy, stalowoniebieski, czarnobrązowy lub czarny. Ciało żmii zygzakowatej jest dość masywne. Głowa spłaszczona, nie jest tak trójkątna jak u innych żmij europejskich

Czy żmija może być niebezpieczna dla człowieka?

Oczywiście ostrożność nie zawadzi. Należy unikać takich sytuacji, podczas których możemy zostać ukąszeni, np. wybierając się na wyprawę po okolicy, gdzie gatunek ten występuje, warto nałożyć odpowiednie buty. Ale bez przesady - żmija, słysząc zbliżającego się człowieka, zwykle umyka. Kiedy zostaje zaskoczona, może objawić swoje niezadowolenie

Żmija

 poprzez wydawanie charakterystycznego dźwięku - syczenia. Gdy nie poskutkuje to w odpędzeniu natręta, czując się zagrożona, potrafi być agresywna - jednak nigdy nie atakuje bez powodu. Swojej broni - jadowych zębów - żmija używa wyłącznie we własnej obronie, ale przede wszystkim do zdobycia pożywienia (pod tym względem jest dużo bardziej "humanitarna" od nas, ludzi, którzy z całkiem innych pobudek stajemy się agresywni i zadajemy niepotrzebnie ból).


Antytoksyna, potocznie surowica - preparat leczniczy zawierający swoiste przeciwciała skierowane przeciwko egzotoksynom wytwarzanym przez niektóre drobnoustroje (np. laseczkę tężca czy maczugowca błonicy) lub jadom węży.

 Po raz pierwszy, w roku 1890 Emil von Behring i Shibasaburo Kitasato wykazali, ze antytoksyna błonnicza neutralizuje działanie egzotoksyny i że to działanie daje się przenosić na osobniki, które wcześniej nie uzyskały takiej odporności. Za to odkrycie Behring otrzymał w roku 1901 Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.

Jeżeli gatunek drobnoustroju nie został zidentyfikowany, podawana jest antytoksyna poliwalentna. Odpowiednie antytoksyny stosuje się m.in. w przypadku podejrzenia zatrucia toksyną dowolnego mikroorganizmu (np. w przypadku podejrzenia zatrucia jadem kiełbasianym (toksyną botulinową, toksyną tężcową, toksyną błoniczą).

Dostępne antytoksyny to: antytoksyna tężcowa końska, 3000j.m.; antytoksyna jadu żmij 500j.a. 

 
 
 
 
 

Radio Widoczek