POŁONINA WETLINSKA Najdalej wysunięta na zachód część bieszczadzkiego pasma połonin. Na południu masyw stromo opada ku obniżeniu Wetliny, północne odnogi sięgają doliny Sanu. Główny grzbiet połoniny ma kręty przebieg. Obniżenie Przełęczy Orłowicza (1078 m) dzieli go na dwie części: mniejszą zachodnią, z główną kulminacją Wysoka (Smerek, 1222 m) oraz większą wschodnią. W tej ostatniej wyróżnia się wierzchołek wschodni (Hasiakowa Skała 1232 m), na którym znajduje się schronisko PTTK, oraz podwójny wierzchołek główny ze szczytem 1253 m (przebiega przezeń szlak turystyczny) i Rohem (1255 m).

Nazwy Połonina Wetlińska i Smerek wprowadzili na mapy topografowie austriaccy. Pochodzą one od miejscowości leżących u południowego podnóża masywu. W rzeczywistości poszczególne fragmenty połoniny należały także do Jaworca, Zatwarnicy i Berehów Górnych.

Stada doglądało kilku stałych pastuchów.

Miejscowe legendy mówią o licznych kryjówkach zbójeckich. Na przykład w miejscu zwanym Skała koło polany Katyczowej Wyżnej miał się jakoby ukrywać słynny wschodniokarpacki opryszek Dobosz. Z grzbietem Hnatowego Berda wiąże się legenda o rycerzu Hnacie, który rzucił się na koniu z urwistego stoku, zrozpaczony po śmierci ukochanej, zamordowanej przez zbójów.