MUCZNE - Niewielka osada położona w kotlince zamkniętej pasmami Jeleniowatego i Bukowego Berda. Przypuszczalnie to jej dotyczy wzmianka z 1590 r. o założeniu wsi Dołhyłuh. Według miejsco­wej tradycji wieś została kiedyś spustoszona przez Tatarów, a mieszkańcy uprowadzeni w jasyr, do czego ma nawiązywać nazwa Muczne (ukr. muka — męka). W XIX w. był tu tylko zakład produkcji potażu, dopiero na początku XX w. zaczęli osiedlać się mieszkańcy przeludnionego Dźwiniacza. Przed II wojny światowej wieś liczyła 15 dymów. Kilka gospodarstw istniało także w dolnej części doliny, na gruntach Dydiowej (tzw. Dydiowski Muczny). Mieszkała tu m.in. rodzina Krutyj (stąd nazwa przysiółka Krutówka). Od trasy kolejki wąskotorowej Ustrzyki Górne-Sokoliki odgałęziały się w Mucznem trzy bocznice: w doliny Bystrego i Suchego oraz na grzbiet Jeleniowatego, do tzw. Brenzbergu.

W czerwcu 1946 r. ludność Mucznego została wysiedlona na Ukrainę, a zabudowa zniszczona. Dopiero na początku lat siedemdziesiątych powstała tu niewielka osada pracowników leśnych. W 1974 r. tereny nad górnym Sanem przejął Urząd Rady Ministrów, a w Mucznem urządzono luksusowy rządowy ośrodek myśliwski. Teren był całkowicie zamknięty dla turystów. Ośrodkiem zarządzał płk Kazimierz Doskoczyński. Podobno od jego imienia nadano Mucznemu w 1978 r. nową nazwę — Kazimierzowo (obowiązywała do 1981 r.). Na początku lat osiemdziesiątych, pod naciskiem „Solidarności Bieszczadzkiej”, tereny Mucznego przekazano nadleśnictwu w Stuposianach.

Hotel „Muczne” (tel. (13) 461 0274, 75 m.n. w pokojach 1-, 2- i 3-osobowych z łazienkami i balkonami), ośrodek „Wilcza Jama” (461 02 69,30 m.n.). W zimie wyciąg narciarski oraz możliwość wypożyczenia sprzętu. Wypożyczalnia rowerów górskich. Możliwość wynajęcia samochodu na wycieczki po dolinie górnego Sanu. Ratownik GOPR (p. Antoni Derwich) i punkt informacyjny BPN. Sklep spożywczy.