Hulskie i Wodospad Hulski - Relacja z wycieczki w Bieszczady, Polonina, Sekowiec, Beniowa Turystyka, podkarpacie, Las, Wiosna, Galeria, Dobre Widoczki

f o t o g a l e r i a

"Nie o górę się potkniesz, ale o kamień, "

odległość:

czas przejścia:

pobierz trasę

wysokość

zobacz trasę

data:

18.V.2008

Rajskie - Studenne - Hulskie - Chmiel

18 maj 2008 (niedziela)

galeria

pokaż slajdy

FILM jest>

18 maj 2008. Pojechałem do Rajskiego na most w dawnej wsi Studenne. Jestem tutaj w tym roku trzeci raz :). Ogółem złapałem "bakcyla tworylnego" już rok temu, jesienią

Miało padać a nie padało. Nie poszedłem do Tworylnego, plany miałem różne i kosmate :D. Pochodziłem po moście, jest 4:30 i bardzo wczesny ranek, w końcu wybrałem się drogą na przeciw mostu "w górę" na mapie zaznaczono (Obłazy) to chyba kolejna wieś już nieistniejąca.(*)

Po lewej stronie "wypał" i pierwszy mój chwilowy przystanek. Potem pojechałem dalej i spotkałem łosia :) (jelenia z porożem)

Droga choć nie asfaltowa była w dobrym stanie (+-) jadąc od północnej strony Sanu jest dużo gorsza i nie chcę już tamtędy jechać...

Po drodze widziałem jelenia z porożem, dużo drewna obok drogi. Doskonale było widać Krywe, Cerkiew... gdzieś w lesie zasłoniętą liśćmi.

Pogoda dopisała, jechałem cały czas ku wodospadowi na potoku Hulski. Potem szukałem Cerkwi w Hulskim (wieś) i chyba je nie znalazłem, podobnie jak i starego młyna. Może brakło wytrwałości :) a może faktycznie są to takie ruiny których już nie widać spod pokrzyw.

Sarny maja zawsze swoją ścieżkę w lesie, one robią swoje szlaki po których można chodzić. Omijają zawsze bagienka, ciekawe tylko czy co roku ich drogi są w tych samych miejscach.

	Wodospad Hulski, na potoku Hulski, obok lub we wsie nieistniejącej: Hulskie.

	Wodospad Hulski. Bardzo śliskie kamienie

	A to trasa do Młyna w Hulskim, idę pod wsią Krywe,

	Idę cały czas szlakiem sarenek. :) jest pieknie.

mapa trasy 1 2	Galeria ze Szlaku mini mapa :)

"My nie wiemy nic my wolimy śnić..."

Bąk (Tabanidae)

rodzina owadów z rzędu muchówek. Dotychczas opisano ponad 3 tys. gatunków z czego w Polsce ok. 50. Przedstawiciele tej rodziny to owady na ogół dość duże, mierzące ok. 3 cm długości o krępej budowie ciała z charakterystyczną wypukłą głową. Oczy są duże, lśniące i kolorowo ubarwione. Skrzydła szerokie i duże.

W połowie maja polskie bąkowate pojawiają się na polach i od razu rozpoczynają gody. Samice po kopulacji poszukują żywiciela, którym jest duży ssak, aby odżywiać się jego krwią niezbędną do rozwoju jajników (samce żywią się g³ównie sokami roślin). Swoich żywicieli odnajdują za pomocą wzroku. Preferują zwierzęta ubarwione ciemno. Samica za pomocą przednich odnóży rozgarnia sierść dostając się do skóry, którą rozcina żuwaczkami i szczêkami. Do wykonanej ranki wpuszcza trochę śliny mającej na celu zapobieżenie krzepnięciu krwi. Następnie wysysa krew, dzięki której zaczyna się rozwój jajników i w końcu wykszta³cenie jaj. Larwy bąkowatych albo są drapieżnikami albo saprofagami (żywią się szczątkami roślinnymi). Przebywają w przybrzeżnej strefie wodnych zbiorników, na bagnach, torfowiskach czy nawet w wilgotnej glebie.

Ukłucia bąkowatych są bolesne i mogą powodować podrażnienia skóry. Przy masowym wystąpieniu są gro¼nymi pasożytami, gdyż oprócz tego, że stają się dręczycielami zwierząt hodowlanych przebywających na pastwiskach powodując ich ogólne os³abienie to jeszcze mogą przenosi zarazki chorób zakaźnych jak np. wąglika, tularemii, paraliżu dziecięcego oraz świdrowce i nicienie.